Na današnji dan 1945. godine, “zajedničkim naporima i žrtvama sarajevskih patriota – Srba, Muslimana i Hrvata” oslobođeno je Sarajevo.
Arheološki je dokazano da je u Sarajevu bilo života još u prahistoriji, ali je njegove gradske temelje postavio bosanski sandžak-beg Isa-beg Ishaković u 15. vijeku, kada postaje prepoznatljiva urbana cjelina, čiji razvoj u kontinuitetu traje do danas.
Godine 1457., Isa-beg je podigao džamiju koju je poklonio sultanu Mehmedu II Fatihu, po kojem je dobila ime Careva, a potom i upravno središte dvor – saray, po kome je grad dobio ime. Saraj je uništen još u vrijeme Osmanskog carstva, a na njegovom mjestu podignuti su vojni logor i kasarna. Historijski izvori lociraju Saraj na mjesto gdje se danas nalazi zgrada Ministarstva odbrane Bosne i Hercegovine.
Zvanično osnovano 1462. godine
I Careva džamija i Saraj nastali su prije 1462. godine, kada je napisana Vakufnama Isa-bega Ishakovića o izgradnji njegovih zadužbina, najstariji izvor za proučavanje Sarajeva i dokument osnivanja grada, u kojoj su pobrojani objekti koji će biti podignuti, kao i način na koji će oni biti održavani. Vakufnamom je Isa-beg prije 562 godine formirao osnove budućeg šehera, glavnog grada Bosanskog sandžaka, kasnije ejaleta, a danas države Bosne i Hercegovine.
Sarajevo je u svojoj historiji trpjelo mnoge nedaće. Jedna od najvećih je pohod Eugena Savojskog, koji je krajem 17. vijeka opljačkao i do temelja spalio Sarajevo koje je tada bilo jedan od najvećih gradova na Balkanu.
Nakon što je Austro-Ugarska anektirala Bosnu i Hercegovinu 1904. godine, sarajevski orijentalni štih susreo se s evropskim. Austrougari su industrijalizirali Sarajevo, uveli nove stvari u grad, pa je Sarajevo postalo prvi evropski grad s tramvajem. Gradile su se škole i kulturne institucije. U to vrijeme sagrađen je i Zemaljski muzej.
Za vrijeme Prvog svjetskog rata, Sarajevo nije pretrpjelo značajnija razaranja. Iako pod snažnim utjecajima iz Beograda, Sarajevo se nije našlo na listi interesa tadašnjeg režima i dinastije Karađorđevića. Arhitektonska slika grada ostala je gotovo nepromijenjena, industrija je nazadovala, društvena nezadovoljstva radnika rasla, tako da se može reći da je Sarajevo kao grad između dva svjetska rata uglavnom stagniralo i nazadovalo.